Garizumako bigarren igandea

Salmoa 26

Leloa : Jauna dut argi, Jauna geriza, ni nork izi ?

Jauna dut argi, Jauna geriza, ni nork izi ?
Jauna dut lagun: nork behar nau ni dardarazi ?
Entzun, Jainkoa, otoizka dagon nere boza;
Urrikal zaite, ihardets neri : otoi, mintza.

Bihotza deika, beha ta beha banabila,
Zure zeruko begitartea gaupez bila.
Etzadazu ba begitartea hola gorde,
Ez hasarrean zure zure hau utz debalde.

Badut sineste: ikusiko dut zoin den ona;
Bizi direnen lurrean ona Jainko Jauna.
Egon bakean Jaunaren beha : izan gizon :
Altxa bihotza eta Jaunaren beha egon.

Hitz laburrez, dena errana da : alde batetik, segurtamen gozoa : « Jauna dut argi, Jauna geriza, ni nork izi ? Jauna dut lagun : nork behar nau ni dardarazi ? » eta bertze aldetik, otoitz kartsua : « Entzun , Jainkoa, otoizka dagon nere boza ; Urrikal zaite, ihardets neri : otoi mintza. »
Izraelgo populuak denak ezagutu ditu: egun alegerak, egun beltzak; eta beti bere fedea atxiki du, edo hobeki erran, barnatu.
Ikus ditzagun hurbiletik bertso hauek:
“Bihotza deika, beha ta beha banabila, Zure zeruko begitartea gaupez bila.“ Eta bertze hau : “Badut sineste; ikusiko dut zoin den ona, bizi direnen lurrean ona Jainko Jauna. “Jauna ikustea, denen asmoa, denen gutizia. Haren iduriko kreatuak girenaz geroz, gure gutizia da Jainkoa ikustea. Moisek aski otoiztu zuen : ”Egizu, zure aurpegia ikus dezadan.“ eta Jainkoak erran zion, goxoki : “Ene aurpegia ez dezakezu ikus, gizonak ez bainezake ikus eta bizirik egon. Hara leku bat ene ondoan; zaude xutik harrokaren gainean; eta ene aintza iraganen delarik, harroka ziloan ezarriko zaitut, eta ene eskuaz estaliko, iragan naizen arte. Gero eskua baztertuko dut, eta bizkarrez ikusiko nauzu; bainan ene aurpegia ez daiteke ikus.“ Hemen ditugu bai Jainkoaren haunditasuna, bai Haren hurbiltasuna, haren samurtasuna.
Hain da haundia, nun ez dezakegun ikus gure begi xoilez, iguzkiaren pare den Jainkoa. Alabainan, haunditasun horrek ez gaitu lehertzen, bainan bai gerizatzen. Haren haunditasuna uztartzen da gure ahultasunarekin Jainkoaren errespetua sortarazteko. Hola ulertzen ahal dugu lehen bertsoa : “Jauna dut argi, Jauna geriza, ni nork izi ?“ Lehen lehenik, fededunak ez dira beldur; nehork, deusek ez du beldurtzen, hiltzeak berak ez du beldurtzen.
Bigarrenekorik, bertze jainkoek ez diote gehiago beldurrik emaiten.“ Jauna dut lagun: nork behar nau ni dardarazi ?” Konfiantxa berbera agertzen da azken leloan : “Badut sineste : ikusiko dut zoin den ona; Bizi direnen lurrean ona Jainko Jauna.” Zoin ote da lur hori ? Jainkoak berak du lurra eman bere populuari. Izrael sartu den lurra Jainkoarena da. Elgargoaren oroitzapena da: lur saindua Jainkoak hautatu populuari emana zaio sainduki bizi dadin. Bizi direnen lurra, fededunen lurra da.

Bigarren irakurgaia

( Kristok itxuraldatuko gaitu )

Jondoni Paulok Filipeko
giristinoeri 3, 17 – 4,1

3, 17 Haurrideak,
izan zaitezte nere iduriko,
eta beha ni baitan duzuen etsenpluaren arabera bizi direneri.
18 Alabainan maiz erran dautzuet,  eta berriz erraiten orai, nigarretan : ainitz Kristoren gurutzearen etsai bezala bizi dira.
19 Holakoak galtzera doatzi.  Sabela dute jainko ;
egiten dutenaz ahalgetu behar eta harro dabiltza ;
lurreko gauzeri baizik ez dute pentsatzen.
20 Guk, ordea, zeruan dugu egoitza ; eta handik igurikatzen dugu Salbatzailea, Jesu Kristo Jauna.
21 Harek aldatuko du gure gorputz ahula,
eta bere gorputz aintzatsuaren iduriko eginen,
gauza guziak bere menpe ezartzeko duen ahalari esker.
4,1 Horrela, nere haurride maiteak, zuen ikusteko gutizia bizian nagola,  nere bozkario eta korona zireztenak,  zaudezte Jaunari tinko atxikiak.

Oren latza da. Jondoni Paulo nigarretan dugu. Zer gertatzen da ?
Jondoni Paulo preso emana dute eta Filipeko haurrideri idazten diote : „Zaudezte Jaunari tinko atxikiak“. Eta bera preso baita, idazten ahal du : „Izan zaitezte nere iduriko“ . Gauzak ez dira xuxen, Filipen, Jondoni Paulo preso sartu dutenetik. Badira han eta hemen jende batzu erakusgai edo etsenplu bezala agertu direnak eta Paulok nahi ditu bere haurrideak abisatu, ohartaraziz bide kontra ari direla. Heien artean, badira langile tzar batzu, Pauloren arabera. Asmakizun oker batzu hedatu dituzte, hala nola ebakitza beharrezkoa dela girixtino guzientzat. Paulok laster ikusi du bide okerra dela, zeren horrek erran nahi du bataioa ez dela aski. Hola bada, Jesusen erran hau zer bilakatzen da : „Sinetsi eta bataiatua izanen dena, hura salbatua izanen da.“?
Paulok nahi ditu gauzak argitu. Jesusek pairatu du, hil dute, piztu da: ondorioz, mundua aldatu da. Bere odolaz, bere gurutzeaz, Kristok bakea egin du eta lehengo mundua erori da. Lehen bezala pentsatzen dutenak, oker dira, zeren Kristok egina ez baitute onartu, edo ez dute ikusi, eta lehengo manamenduekin bizi dira oraino. Ebakitza hortakotz galdetzen dute, mundu zaharrean bizi direlakotz. Paulok « gurutzearen etsaiak » izendatzen ditu jende horiek.
Filipeko girixtinoek ez dakite xuxen nor sinets. Dudan dira. Paulok argi eta garbi erraiten diote nori behar duten uko egin. „langile tzarreri“; “ebakitu faltsueri“, zeren Kristo piztu baita eta hori da Berri Ona. Lehengo usaiak aldatuak dira, eta bataioak du orain fedea argitzen. Ez dezake zalantzan eman alde batetik ebakitza eta bertzetik bataioa. Ez, Kristok eman bataioa eta Kristoren piztea dira bide berriak, fededunen bideak horiek dira.
Bertze gauza bat Paulok argiki erraiten duena: salbamendua emana zauku, ez da gure bertuten edo gure indarren ondorioa, bainan bai Jainkoaren oparia fededunentzat. “Sabela dute Jainko”, dio Paulok, erran nahi baita jende horiek uste dutela salbamendua berek eginaren arabera emana zaiotela. Engainatzen dira : “Holakoak galtzera doatzi. Sabela dute Jainko; egiten dutenaz ahalgetu behar eta harro dabiltza; lurreko gauzeri baizik ez dute pentsatzen.” Bide xuxena Paulok emaiten diote : “Guk ordea, zeruan dugu egoitza; eta handik igurikatzen dugu Salbatzailea Jesu Kristo Jauna. Harek aldatuko du gure gorputz ahula, eta bere gorputz aintzatsuaren iduriko eginen, gauza guziak bere menpe ezartzeko duen ahalari esker.” Hori erranez, aitortzen dugu gure konfiantxa osoa Kristoren baitan dugula eta ez gure merezimenduetan.
Paulok hortan du bere fedea. Hortakotz du bere burua etsenplutzat emaiten. Haren iduriko bilakatzen bagira, Kristo dugu emaiten gure bizian, Kristo da gure bizi guziaren barnea eta ez gure egiteko manerak. Paulok hori izendatzen du : « guk ordea, zeruan dugu egoitza ».

Ebanjelioa

Jesu Kristoren Ebanjelioa
san Luken liburutik 9,28b-36

28 Jesusek berekin hartu zituen Petri, Joani eta Jakobe,
eta mendirat igan zen otoitz egitera.
29 Eta otoitzean ari zela, aurpegiaren itxura aldatu zitzaion, eta soinekoak xuri distiratsu bilakatu.
30 Eta horra bi gizon harekin mintzo: Mois eta Eli.
31 Aintzan agerturik,  Jerusalemen gertatzekoa zen Jesusen joaiteaz mintzo ziren.
32 Petri eta haren lagunak logaleak zauden. Bainan atzarririk, Jesusen aintza  eta harekin zauden bi gizonak ikusi zituzten.
33 Hauek urruntzean, Petrik Jesusi erran zion :
“Irakasle, zein goxoki gauden hemen ! Egin ditzagun hiru etxola: bat zuretzat, beste bat Moisentzat eta beste bat Elirentzat.” Ez zakien zer erraiten zuen.
34 Hola mintzo zelarik, hodei batek estali zituen, eta hodeian sartzean, beldurrak hartu zituen.
35 Mintzo bat atera zen hodeitik, ziona :
“ Hau da nere Semea, nere hautetsia, entzun zazue !”
36 Mintzoa ixildu zenean, Jesus bakarrik gelditu zen.
Dizipuluak ixilik egon ziren,  eta egun heietan, ikusi zutenetik deus ez zuten nehori erran.

Duela bostpasei egun, Jesusek bere dizipulueri galdetu zioten :“Zer diote nitaz ? eta zuek zer diozue nitaz ?“ Petrik ihardetsi zion : “Zu zira Kristo, Jainkoaren semea“. Jesusek , ondotik, xehetasun batzu eman ziozkaten : Mesias zela ez zuen ukatu, bainan Mesias berezi bat, ez jendek espero zutena, denen errege eta indar haundirekin etorriko zen norbait, bainan „gizonaren semea“, pairatuko zuena, gurutzea hartuko zuena.
Egun, San Lukek erraiten du Jesus bere dizipulu zonbaitekin joan zela mendirat. Heiekin nahi du otoitz egin. Orai du Jainkoak bere semea ezagutaraziko. Orai arte, edo dizipuluek, edo jendeek, edo kanpokoek erran dute nor den Jesus ; hemen, Jainkoak berak du erabaki nor den Jesus erraitea « Hau da nere Semea, nere hautetsia, entzun zazue. » Jesusen misterioa hemen da hiru hitzetan: Semea, Mesiasen izena, hautetsia, Jainkoaren zerbitzarien izena, Izaik aipatzen duena, eta entzun zazue. Jainkoak bakarrik du gomita hori egiten ahal.
Erraiten ahal ginezake Jainkoak mendi gainetan dituela berriak emaiten. Zinai mendian, Moiseri, Horeb mendian, Eli profetari. Eta aldi bakotx, hedoia, nunbaitik ateratzen den boza, ospea... Hemen Mois Jesusekin ikustea ez da beraz harrigarri. Moisek berrogoi egun pasatu zituen Zinai mendi gainean, Jainkoarekin, eta handik jaustean, haren aurpegiak dirdiratzen zuen, Izraeldarrak harritu baitziren. « Zinai menditik jautsi zenean Mois, ez zakien, Moisek, aurpegiko larrua dirdiran zuela Harekin mintzaturik. Aaronek eta Izraeldar guziek Mois ikusi zuten, eta hara : aurpegiko larrua dirdiran zuen ! haren gana hurbiltzeko beldur ziren. » (Jal 34,29-30)
Eli profeta aldiz, berrogoi egun eta gauez kurritu zen, Jainkoaren mendiraino, Horeb deitu kaskora. Jaunaren ahotsa entzun zuen : « Jalgi eta egon mendi gainean, Jaunaren aintzinean : huna, Jainkoa pasatuko da. » Haize haundi bat altxatu zen, lur ikara, sua, bainan Jainkoa ez zen ez haizean, ez lur ikaran, ez suan… « orduan izan zen haize firfira bat. Entzutean, Elik bere kaparekin gorde zuen aurpegia eta Jainkoaren mintzoa entzun zuen.”
Egungo itxuraldatzean, Testamendu zaharreko bi gizon horiek hor dira Jesusen ondoan. Jesus bera mendirat igan da, helburu argi batekin : “Mendirat igan zen otoitz egiteko”. Jesusentzat, otoitza itxuraldatze bat da. Eta itxuraldatze hortan, Jainko aitaren mintzoa argia da : „Entzun zazue“ erraiten du. Izraeldarrentzat, hitz horiek fedearen hitzak dira. Jainkoari zor diote beren askatasuna: Abrahamen ondotik, Moisen ondotik, Jesusek bururatzen du aspaldi hasi librantza. “Entzun zazue” ez da manamendu bat, bainan otoitz bat.
Petrik senditzen du hor gertatzen den gauza harrigarria eta nahi du atxiki, begiratu. “Irakasle, zein goxoki gauden hemen! Egin ditzagun hiru etxola: bat zuretzat, beste bat Moisentzat eta beste bat Elirentzat.” Hortako denbora ez da etorria. Ez da oraino denbora Jesusen ondoan egoiteko, bertzeak utziz; joan behar da jenden ikustera, laguntzera, argitzera, lekuko gisa. Denak itxuraldaturen dira, azken egunean, Jondoni Paulok dion bezala : “Guk ordea, zeruan dugu egoitza.”