Urteko bigarren igandea
Lehen irakurgaia
( Jainkoaren eta populuaren arteko ezkontza )
Izai profetaren liburutik 62, 1-5
1 Zionengatik ez naiz ixilduko, Jerusalemengatik ez naiz geldirik egonen, haren zuzentasuna, goiz-argia bezala, agertu arte, eta haren salbamenduak, argiak bezala, distiratu arte.
2 Herriek ikusiko dute zure zuzentasuna, eta errege guziek zure ospea. Izen berria ezarriko zaizu, Jaunak berak emana.
3 Jaunaren eskuan korona eder izanen zira, zure Jainkoaren esku zabalean errege korona.
4 Ez zaituzte gehiago deituko “Utzia”, ez eta zure lurraldea “Basamortua”, “ Ene atsegina” deituko zaituzte,
eta “Ene emazte” zure lurraldea, Jaunak zure baitan izanen baitu atsegin, eta zure lurraldea emaztetzat hartuko.
5 Mutila neskatxarekin ezkontzen den bezala, hala ezkonduko da zurekin zure eraikitzailea ; senarra emaztearekin pozten den bezala, hala poztuko da Jainkoa zurekin.
Hori bai amodio aitorpena ! Eta nor da ba, mintzo den ezkongai hori, maiteminez ixilik ezin egona : ”Ez naiz ixilduko” ? Jainkoa bera. Bost mende Jesu Kristo aitzin, Izai profeta jadanik horraraino bazoan ! Testo hau “Jainko amodioaren olerkia” deitzen ahal litake.
Bibliako Agerpenaren hastapenean, Testamendu Zaharreko lehen testoek, mintza-molde hori ez dute batere erabiltzen. Behar zen lehenik, gizonaz bestelakoa zen Jainko bat aurkitu eta haren Elkargoan sartu. Jesu Kristo aitzineko zortzigarren mendean, Oze profeta lehena izan zen, Izrael populua emazte-ezkonduari konparatu zuena, eta populuaren leialtasun-eza -erran nahi baita idoloeri buruz berriz itzultzea- ezkontza-haustearen pare ezarri zuena. Haren ondotik, Jeremiasek, Ezekielek, Izai bigarrenak eta hirugarrenak (egungo irakurgaia), Jainkoaren eta bere populuaren arteko ezkontzaren ideia hau hedatu zuten. Ezkongaien arteko eta ezkontzako hitzak erabiltzen dituzte : izen samurrak, eztei jantzia, andere esposaren korona, leialtasuna, bainan ere bekaizkeria, ezkontza-haustea, berriz elgar aurkitzea.
Jainkoak izen berri batzu emaiten diozka Jerusalemeri :”Utzia” bilakatzen da ”Ene atsegina”; “Basamortua” bilakatzen da ”Ene emazte”. Judu populuak uste baitzuen zinez Jainkoak utzia zuela. Jainkoa gutaz axolatzen balitz, zioten, gauzak hobeki joanen ziren. Esperantza eskas horren garaitzeko, Izaik, Jainkoak argiturik, testo miresgarri hau ateratzen du : ez, Jainkoak ez du bere populua ahantzi, ez-eta ere bere hiri saindua. Denbora guti barne jakina izanen da ! “Mutila neskatxarekin bezala, hala ezkonduko da zurekin zure eraikitzailea; senarra emaztearekin pozten den bezala, hala poztuko da Jainkoa zurekin.”